آخرین مطالب
امکانات وب
اگر خداوند همه جا هست پس چرا هنگام دعا دست به سوى آسمان بلند می کنیم؟
غالباً این سؤال براى مردم مطرح است که در
عین اینکه خداوند، مکان و محلى ندارد چرا هنگام
دعا کردن دست به سوى آسمان بلند میکنیم؟
بلند کردن دست سوی آسمان، به این جهت نیست
که خداوند مکان خاصی دارد،
کما اینکه رو به قبله ایستادن به هنگام نماز
، هم به معنای این نیست که خداوند جهت معینی دارد،
بلکه این رفتارها، هر یک حکمت خاص خود را دارد...
امام علی (علیه السلام) می‌فرماید:
هر وقت از نماز فارغ شدید دست‌هاى خود را به سوى آسمان بلند نمایید براى دعا کردن
شخصی از آن‌حضرت پرسید: اى مولاى من! آیا خداوند در هر مکان و جهتى نیست؟
امام(علیه السلام) فرمود:
بله
پرسید: پس چرا باید دست‌هاى خود را به طرف آسمان بلند کنیم؟
امام(علیه السلام) فرمود:
مگر آیه “وَ فِی السَّماءِ رِزْقُکُمْ وَ ما تُوعَدُونَ” را قرائت نکرده‌اى!
روزى باید از محلش طلب شود
و محل آن آسمان است که خداوند بیان فرموده؛
چون باران از آسمان نازل می‌شودو به سبب آن از زمین قوت خلایق روئیده و بیرون می‌آید...
وقتی انسان دست به دعا برداشت،
مستحب است آن‌را بر سر و صورت خود بکشد،
برای اینکه لطف خدا شامل این دست می‌شود
و دستی که عطای الهی را دریافت کند، گرامی است،
بنابراین، خوب است آن‌را به سر و صورت بکشد.
چنان‌که در این زمینه امام صادق(علیه السلام) فرمود:
هیچ بنده‌اى دست به درگاه خداى عزیز جبار نگشاید
جز اینکه خداى عزّ و جلّ شرم کند که آن‌را تهى بازگرداند
تا اینکه به مصلحت خود چیزی از فضل رحمتش در آن بنهد...
پس هرگاه یکى از شماها دعا کرد تا دستش را
به سر و روى خود نکشیده، آن را پس نکشد...
بحار جلد 3 صفحه 330
بحارجلد 90 صفحه 308 حدیث 7
